Başlık artık zorunluymuş.
Şimdi bu akşam hüznü değil. Ama güneş batmaya başlamaya hazırlanıyor, ben de bu yılın recurring teması olarak ağlamaklıyım. Su şişemin kenarından bir damla su akıyor. Dört gündür evi dolduran sesler aniden yok oldu. Annem babam kendi dertlerinde. Ben önümdeki üç ay boyunca ne yapacağımı bilmiyorum.
Lise resmi, gayriresmi olarak ve tüm platformlarda bitti. Artık insanlarla aynı ortamda bulunmak için herhangi bir sosyal yükümlülüğüm yok. Yakından tanımak istediğim kişileri kendim seçebileceğim. Tabi ki bunun en yararlı yanı artık eski sevgili muhabbetinin bitmiş olması. İyileşmemin son ve en hızlı evresine bugün giriyorum. Kapanış? Kapanış için içimde kalanları söylemek üzere -her zamanki gibi son bir kez- iletişime geçmeyi bile düşündüm. Ama hem bu kadar ağır sözler değişmiş iki insanın iletişime geçmesi bir hata olurdu, hem de güvenmediğin birinden insanlık beklemek sadece daha fazla yaraya yol açabilirdi.
Bu ilişkide sevgi görmedim. Duygusal olarak kullanıldım. Kayıtsız şartsız ve çoğu kez kendi mutluluğum pahasına destek verdim ve karşılığında hiçbir şey almadım. Kendini çeşitli açılardan tatmin için kullandığı insanlara medeniyet çerçevesinde aslolanı anlatamadım. Üstelik yüzsüzce hesap sormasına maruz kaldım ve kendisine düşüncesizliklerini ve zarar verme yönelimini açıklayamadım.
İçimde kalacak mı? Muhtemelen evet. ama şimdi ismi neydi unuttum diyebilmeyi iple çekiyorum. Şimdilikse Chicago'yu düşünüyorum. Güzel bir hayatım olacak. Sadece doğru insanları seçebilmeyi öğreneceğim.
P.S. Erkekler ilkel olabilir ama ilkel insanın da iyisi vardır herhalde?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder