19 Nisan bir Cumaydı o yıl

İşten aniden kovulmak gibi aslında, bir gün geliyor ve artık istenmediğine karar veriliyor. O andan sonra kendini gelecekte nasıl gördüğün, o işe katabileceklerin, o işin sana katabilecekleri ve her sabah uyandığında işe koşmuş olman, they all fall irrelevant. O anda sadece işten kovulduğun bilgisi var ve büyümek de bunu aşabilmek demek bence.

Edit: Arada İngilizce bitirmişim cümleyi. Tüh.




Bir de Ko-ko-korku'yu okudum gözüm takılınca, insan isteyince kendini ne güzel kandırıyor. Bu aptallıktan kaçış da yok üstelik. Hayatın trajedilerinden biri bu ve ben iki ay sonra liseden mezun olacağım. Yedi yıldır dört gözle bekliyorum bunu ama kendini gelecekte nasıl gördüğün alakalı olmuyor işte.