The Hours

*I rate myself: Boring but necessary*
The Hours. Her izleyişimde beni yeniden etkileyen, hayatın anlamı ve aitlik konusunda bir film.
Nicole Kidman'ın Virginia Woolf'u oynayışı mı, Julianne Moore'un 50'lerde bir ev kadınını oynayışı mı yoksa Meryl Streep'in modern Mrs Dalloway'i oynayışı mı daha iyi karar veremiyorum.

Burada sana sahne sahne olanlar muhabbeti yapmayacağım. Ama ilk olarak Woolf'un kocasının ''Yemek yemelisin.'' sahnesi var. Woolf'un rahatsızlığına rağmen ilişkinin acı dolu tatlılığını gösteriyor. Sonra o cümle geliyor. ''Mrs Dalloway said she would buy the flowers herself.'' Filmdeki gösterimi zekice ve büyüleyici, çünkü tam o sırada Meryl Streep'in karakteri olan Clarissa'yı ''Sally, I think I'll buy the flowers myself.'' derken duyuyoruz. Şairin her şeyi isteyip elde edemememizle ilgili konuşması acı verici. ''I think I'm only staying alive to satisfy you.'' Daha sonra, Woolf yürüyüşe çıkmak istediğinde kocasının ''If I could walk midmorning, I would be a happy man.'' demesi. Filmde (eminim kitabında da) o kadar güzel yazılmış yerler var ki. Ölmek üzere olan bir kuşa yatak yapan küçük kız mesela. Woolf'a ''What happens when we die?'' diye sorduktan sonra ''She looks very small but very peaceful.'' demesi çok güzel.

Şaka. Aslında gerçekten sana sahne sahne olanlar muhabbeti yapacaktım. Çünkü her sahnesi hakkında yazılmaya değer - benimki gibi değil, adam gibi uzun ve güzelce yazılmaya değer. Ama bu plan, filmin ilk saatinden sonra ağlamaya başlayınca suya düştü ve sadece filmi izleyebildim. The Hours ile bu kadar bağdaşabilmem ürkütücü. Hayatın anlamını ve hayatınla ne yapacağını en çok sorguladığın yaşlardan birinde bir de The Hours'un etkisinde olmak gerçekten zor. Ve bu da en sevdiğim alıntı:


''Dear Leonard. To look life in the face, always, to look life in the face and to know it for what it is. At last to know it, to love it for what it is, and then, to put it away. Leonard, always the years between us, always the years. Always the love. Always the hours.''